Ik ben ervan overtuigd dat er een erkende psychische aandoening waarbij de patiënt gelooft dat hij of zij is echt een fictief karakter, het leven in een roman, maar ook afhankelijk van de grillen van de auteur. Ik kan niet ontdekken de naam van het, hoewel tijdens het kijken – geen onderzoek inspanning is ooit echt tevergeefs – ik zet het (echt storend) Cotard waan. (En geloven over het omgekeerde, mensen die geloven dat ze echt wel blijken te zijn fictieve personages zijn, deed me denken aan een van mijn favoriete SF verhalen, “Je bent Another.”)
Maar toch. Afgelopen dinsdag middag kwam ik tot het besef dat ik niet (in feite) een werkelijke persoon, maar een personage in een William Gibson roman.
Ik kwam tot deze realisatie tijdens het lezen Zero History. Ik zat op een vliegtuig, en weg naar een “Big Data” seminar, met zijn plotseling een upgrade naar eerste klasse (!!), het lezen van het boek op mijn iPad (Apple fetisjering – extreem Gibson) (!). Ik zou het gedownload bij de ingang op het laatste moment, toen ik beschikbaar ontdekte was geen wifi op de vlucht. Ik was met behulp van een nieuwe rok. Het was blauwe digitale camouflage, zo goed als ik het zelf gemaakt. (Nog Gibson voldoende voor u?)
Het was de nieuwe rok die me getipt mijn onwerkelijk-status. camo evenals de vermenging van de strijdkrachten evenals street fashion is een – ik weet het niet, niet echt een thema, maar misschien een thema – in Zero geschiedenis en daar stond ik dan, diep ondergedompeld in het boek, wanneer ik verschoof in mijn stoel, keek naar het, evenals besefte dat ik was niet een echte persoon, maar slechts een Gibsonesque karakter.
Ik meen het echt. kijk naar het bewijs. Gibson’s personages zijn post-mode: ze worden gedefinieerd door zijn post-mode. Soms zijn de percelen worden gedreven door het proces van het vinden van wat het betekent om post-mode evenals post-merken (maar nooit post-stijl) zijn. Ze zijn waanzinnig kieskeurig (nou ja, waanzinnig kieskeurig in vergelijking met mensen die niet Gibson tekens) over wat ze dragen. Ze hebben zelf opgelegde uniformen; ze een hekel logo’s. (Ik mijn eigen kleren, voor een deel, omdat ik een hekel logo’s.) Ze zijn verbruikt met specifieke iconische merken. Ze scout voor lange-producten die niet langer op eBay.
Gibson’s tekens belachelijk banen. (Ik heb ook een belachelijke job.)
Gibson’s personages, zo niet digital natives, zijn meestal digital immigrants, het leven van een soort twilight bestaan tussen de op het internet, evenals de off. (Hoe kunnen we de interactie op dit moment?) Weet je zeker dat ik echt? video van mij zou worden vervalst, deze blog posts geproduceerd door sommige vermoeid AI, allerlei sporen geplaatst stochastisch diep in die lagen van de webpagina die snel veranderen in digitale turf …
Je zou denken dat ik zou worden verstoord door dit, maar ik ben echt goed met haar (zoals een Gibson karakter zou zijn, na de voorlopige freakout). Ik bedoel, het kan erger: Ik zou een personage in een Dan Brown roman, rechts, of met “Shopaholic” een boek in de titel? evenals Gibson’s boeken doen hebben vooral blij of gelukkig-ish endings, na alles.
(Vreemd, mijn sartorial obsessies begon in 1983-4, rechts rond de tijd Neuromancer werd gepubliceerd. Dat is toen ik ontdekte te naaien evenals ook toen ik uiteindelijk wordt gefixeerd op cent loafers, op het eerste traditionele Bass Weejuns.)
Ik heb nog niet afgerond Zero geschiedenis, maar ik ben zeer dicht bij het einde, maar ook omdat er niet echt tijd voor mij om een verschijning voor de ontknoping te maken. misschien in het volgende boek … Ik ben echt op zoek vooruit op de bevrediging van BIGEND. Ik hoop dat hij nog steeds met behulp van dat blauwe pak.
Deel dit:
Twitter
Facebook
Soortgelijk:
Zoals het laden …
Verwant
Open Duro Roundup (met niet-bonushoenen!) 26 september 2006
Nee, Luke. Ik ben uw Duro … 25 februari 2007
Collared! 29 september 2008
